Tags
روز پس از شادى است
منفذها به روى پريشانى و دلتنگى
بازترند
وزوز مگس پشت پنجره
معناى زندگى را مته میكند
به سوى باختر
مینگرم
و به سوى خاور
خواهش
به مرزهاى آرام گشته
باز میخزد
و گسترهى ميان خرد و شور
باريكتر میشود
20 Wednesday Nov 2013
Posted Namdar Nasser, Persiska, Poesi, فارسی, نامدار ناصر, شعر
inTags
روز پس از شادى است
منفذها به روى پريشانى و دلتنگى
بازترند
وزوز مگس پشت پنجره
معناى زندگى را مته میكند
به سوى باختر
مینگرم
و به سوى خاور
خواهش
به مرزهاى آرام گشته
باز میخزد
و گسترهى ميان خرد و شور
باريكتر میشود
22 Sunday Sep 2013
Tags
Ett antal kinesiska och bysantinska konstnärer hade en gång fått audiens hos rikets kung. Högljudda skröt de om sina färdigheter. Både kineserna och bysantinerna hävdade att det var just de som var skickligaste målare.
För att dra ett streck över fejden bestämde sig kungen för att sätta dem på prov. De skulle få chansen att uppvisa sina målartalanger. Båda grupper uppmanades att delta i en målartävling. Målarna fick disponera ett stort rum i palatset där de skulle kunna arbeta ostört. Konstnärsgrupperna skildes åt av ett draperi som drogs i rummets mitt.
De kinesiska målarna begärde att få hundra olika färger att arbeta med. Kungen befallde att deras önskemål omedelbart skulle tillgodoses. De bysantinska målarna å andra sidan sade att de inte behövde vare sig färger eller andra material. De gjorde inget annat än att rengöra och polera väggarna.
Efter några dagar fyllde ljudet av kinesernas jubelrop och glädjetrummor palatset. De var klara med sin målning. Kungen bjöds att infinna sig i deras del av rummet för att beskåda det mästerverk de hade skapat. När kungen fick se den subtila och färgrika väggmålningen blev han mållös. Sedan gick han över till de bysantinska målarnas del av rummet. När han såg de spegelblanka väggarna blev han förbluffad. De bysantinska konstnärer som tålmodigt hade väntat på kungens reaktion drog plötsligt undan draperiet. Från den motsatta väggen reflekterades kinesernas målning i deras blankpolerade vägg. Nu såg kungen vad de kinesiska målarna hade åstadkommit fast med ännu mer bländande skönhet. Ljusets reflektion och delikata spel förhöjde upplevelsen av kinesernas fantastiska färgkompositioner. Kungen var oförmögen att avgöra vilken målning som var original och vilken som var spegelbild.
Gör ditt hjärta som en spegel blank
Fri från hat, ondska och missunnsamhetens krank
Ett hjärta som är djupt och allt inrymmer
Fylls aldrig av färger och former som skymmer
21 Saturday Sep 2013
Posted Översättning, Namdar Nasser, Persiska, Poesi, Rumi, مولانا, نامدار ناصر, ترجمه, سوئدی
inTags
Det var en gång en man som var lomhörd. Han ville så gärna besöka sin granne som låg i sjuksängen sedan lång tid tillbaka.
Han tänkte: ”Jag är hörselskadad. Vad kan jag säga till min granne om jag går och besöker honom? Och eftersom han är riktigt sjuk, kommer hans röst att vara svag. Jag kommer aldrig att kunna höra och förstå vad han säger.”
Men han bestämde sig ändå för att göra sin medmänskliga plikt och besöka den sjuke. På väg till sin granne gick han i huvudet igenom hur samtalet skulle kunna gå till. Han ingav sig själv mod och hoppades att han skulle kunna gissa vad grannen skulle säga när han rör sina läppar.
”Hur har du det, min bekymrade vän?” kommer jag att fråga.
Naturligtvis kommer han att svara: “Jag har det bra”, eller “jag mår bra”.
”Tacka Gud”, kommer jag säga.
”Vad har du ätit idag?” kommer jag att fråga sedan.
”Jag har ätit soppa eller tagit min medicin”, kommer han att svara.
”Hoppas att du snart ska vara vid god hälsa igen”, kommer jag att säga då.
Sedan frågar jag honom: ”Vem är den läkare som tar hand om dig?”
Han kommer säkert nämna någon läkare. Oavsett vilken läkare han för på tal kommer jag att säga: ”Han är en välsignad och skicklig man. Den patient som blir behandlad av honom kommer utan tvekan att bli frisk.”
Efter att ha repeterat samtalet i huvudet gick den lomhörde mannen till grannes hus. Han satte sig bredvid sjuklingens säng och började ställa frågor i den ordning som han hade tänkt sig.
”Hur mår du?”
”Jag är döende”, svarade grannen.
”Åh, tack vare Gud”, svarade den lomhörde.
Den sjuke mannen blev förolämpad och upprörd av dessa ord. Han tänkte för sig själv: ”Vilken anledning har min granne att vara tacksam över min eländiga situation? Det måste betyda att den här mannen bara vill det värsta för mig”.
Mannen som inte kunde höra väl men såg sin sjuke granne röra på munnen frågade: ”Vad har du ätit idag?”
”Gift”, svarade den sjuke ilsket.
Utan att ha hört svaret, utbrast besökaren: ”Gott, det kommer säkert att stärka dig”.
Den sjuke mannen blev röd av ilska men grannen fortsatte: ”Vem är den läkare som tar hand om dig?”
”Azrael (dödsänglen)”, svarade den sjuke.
”Han är en skicklig läkare, må Gud välsigna honom”, svarade den lomhörde.
Den sjuke mannen tänkte: ”Det verkar som om den här mannen är min dödsfiende.”
Den halvdöve mannen återvände till slut till sitt hem och var nöjd och glad över att han hade gjort sin medmänskliga plikt och besökt en sjuk vän.
”Insikten kommer inte alltid genom att höra
Hjärtats känsliga strängar bör du beröra”
15 Thursday Aug 2013
Posted Ali Naderi, Översättning, Namdar Nasser, Persiska, Poesi, Svenska, فارسی, نامدار ناصر, سوئدی, شعر, علی نادری
inTags
Små droppar
sitter på fönsterrutan
i vår kärleks natt
Den minsta av sjöar
viskar ekot av dina suckar
Och nu
i den fuktiga luften efter regnet
glänser gatornas horisont
i natten
Mannen
är borta i fjärran
kvinnan
drunknar i droppen
Se
detta är dina hårstrån
som ännu grånar
i spegeln
Stjärnornas snö
eller tidens stoft
det som täcker över
dina spår
Se
himlen bemantlas av mörka moln
spegeln av kvävda snyftningar
I de levandes dagbok
antecknades inte vårt namn
inte heller i de dödas
Förgäves förflöt tiden
förgäves var världen
när den inte mindes oss
Ensam stol
tyst gata
inte heller den lättjefulla spegeln
reflekterade vår tomma plats
Knoppen var tvungen att slå ut
i en namnlös blomma
vars tusen blad av drömmar
var den eviga hemlöshetens hemvist
Ord
jag vill ha
sunda och friska ord
Ord som inte vissnar
inte förstenas
Ord som inte dör
Levande upprätta ord
som träd i storm
Ord som skallar
i den entoniga dagen
Ord som får hemmasolen
att bryta fram
i dagens grå regn
Ord
jag vill ha ord
frammanande ord
inte hjärtskärande
eller splittrande
Ord
jag vill ha ord
i dessa dagars regn av aska
Jag vänder mig om
i dina ögon
är leendet en tom blick
och sorgen överskuggar dina läppar
Jag vill sudda ut skuggorna
fylla dina blickars tomhet
men händer av skugga
kan inte skingra skuggorna
Jag flyr
från skuggor
som blir längre och längre
i skymningen
16 Saturday Feb 2013
Posted Översättning, Bruno K Öjier, Namdar Nasser, Persiska, Poesi, فارسی, نامدار ناصر, برونو ک. اوییر
inشعری از برونو ک. اوییر شاعر سوئدی
من شعبده باز بودم
از میان دیوارها عبور میکردم
به باران زنگ میزدم
خواهش میکردم در گوشهٔ شرقی باغ ببارد
من شعبده باز بودم
با گرمای دمم
آهن را سوراخ میکردم
و قطرههای اشک را تا ستارهٔ قطبی
روی هم میچیدم
من شعبده باز بودم
دستانم بوی خرگوش میداد
کوه اورست را مثل توپ
دست به دست میکردم
و لوکوموتیو سنگین بخاری را
روی دریاچۀ شفاف جنگلی میراندم
من شعبده باز بودم
به قتل هفت دختر دبستانی محکوم شدم
وقتی به سر قبرم میآیید
پشت سرتان میایستم
و یواشکی میخندم
06 Sunday Jan 2013
Posted Namdar Nasser, Noveller, Persiska, فارسی, نامدار ناصر, داستان
in
صبح خوابآلود و برگهای سرگردان در باد. تراموا خلوت بود. آدمها کم حرف و یا خاموش. ایستگاه دانشگاه پیاده شدم. درختانِ لخت و دو کلاغ. دست در جیب تا ساختمان دانشکده.
راهروها خالی بودند. کف سمنتی و نور ناکافی. کليد انداختم و در دفتر کارم را باز کردم. رفتم طرف ميز تحرير و کيف دستیام را گذاشتم روی زمين. عادت روزانه. کتم را درآوردم و دکمهی کامپيوتر را زدم. عادت روزانه. تا کامپيوتر در دنيای خود چرخی بخورد و به خود آید، آشپزخانه. قهوه بار گذاشتم. هيچکدام از همکارهايم هنوز نيامده بودند.
از پشت در آهنی، صدای همهمه. در آهنی آزمايشگاه را از دفترهای کار جدا میکرد. در سنگین آهنی را به زحمت باز کردم. هجوم صدا و نور. چراغهای سقفی آزمایشگاه همه روشن بودند. اینجا و آنجا، همه جا، غرفهسازی شده بود. در میان غرفهها آدمها. آدمها همه در آمد و شد. چراغهای رنگین، تابلوهای تبلیغاتی و سخنرانی با میکروفن. آزمایشگاه و حالا نمایشگاه.
صدایی بیصدا من را به خود خواند. پا جلو گذاشتم و شدم جزئی از ازدحام. چشمهایم خیره، دهانم باز. بی هدف اینسو و آنسو.
در میان جمعیت ناگهان اریک لیدنر. پروفسور دانشکده. او از جلو و به دنبالش یک گروه مهمان. هفت هشت مرد با کت و شلوار سیاه. از دانشگاه توکیو. اریک اشاره میکرد به اینور وآنور. توضیح میداد. به آلمانی. وقتی چشمش به من افتاد لبخند زد. به سوئدی گفت: صبح بخیر. روز نو ، امکانات نو…
ژاپنی ها همه سر تکان دادند.
دوباره راه افتادم. دیوارهای نمایشگاه از هم دور و دورتر میشدند. سقف نمایشگاه بالا و بالاتر میرفت. چراغ تابلوهای تبلیغاتی به سرعت قرمز، سبز، سفید، آبی و …
همه میخندیدند. همه در دنیا دست به دست هم داده بودند. موفق بودند و خوشحال.
هر چه بیشتر نگاه میکردم قدمهایم سنگینتر میشد. هر چه بیشتر نگاه میکردم نگاهم تارتر میشد.
ما هم همه چیز داشتیم. ما هم جزئی از همه بودیم.
وقتی نخستین قطره اشک از چشمانم جدا شد دستی از پشت به شانهام خورد. ماریا. خندان و مهربان. مثل همیشه. ماریا. چاق و نه چندان زیبا. دستم را در دستش گرفت و با هم به راه افتادیم. قدمهایم سبکتر. کمی آرام شدم.
چند قدم آنطرفتر. او ایستاده بود. گیسوانش آویزان از دوسوی گونه و به من لبخند میزد. در چشمانش برق شیطنت و نوک سینههایش من را صدا میزد. اسمش را به خاطر نیاوردم. شلوار چسبانی به پا داشت. وقتی نگاهم را دزدید، دستش را برد میان پاهایش.
دست ماریا را ول کردم. رفتم به سوی او. دستم را گرفت و به دنبال خود کشید. پلههایی که تا آن موقع ندیده بودم. دستم تب شد. او جلوتر از من و من با هر پله غرق رقص موزون موج کپلهایش.
اتاقی کوچک. یک تخت دونفره و کف اتاق موکت. همهمههی نمایشگاه قطع شد. کمی سکوت و بعد آهنگی از سِزِن آکسو با صدایی ملایم.
او روی تخت به پشت، پاهایش باز و دو دستش سوی من دراز. من گوشهای سر پا ایستاده. من درنگ.
نفسم تنگ شد، تنم تب شد، صورتم از پرخاش خون سرخرنگ شد.
چشمان او ناگهان به هم نزدیکتر شدند. نزدیکتر و کم کم تو هم شدند. تو هم و حفرهای سیاه شدند. حفرهای سیاه و در کاسهی سرش فرو شدند.
21 Friday Dec 2012
Posted Namdar Nasser, Noveller, Persiska, فارسی, نامدار ناصر, داستان
inـ کنسرت معين و منصور. میآی؟ بليط بگيرم؟
يکی از دوستان چندين و چند سالهام بود. ميدانست که حال چندان خوشی نداشتم. هر چند وقت يکبار زنگ میزد و سعی ميکرد به بهانههای مختلف من را از خانه بيرون بکشد تا تنها نباشم.
منصور را میتوانستم به يک نحوی قبول کنم. جوان است و آهنگهای شاد میخواند. مثلا همين آهنگ «فقط به خاطر تو» آهنگ بدی نيست، گرچه شعرش دزدی است. ولی من و معين؟ زير يک سقف؟ هيچوقت از جماعت نوحهخوان خوشم نيامده.
اما از طرفی ديگر امسال زمستان خيلی زود آمده بود. روزهای سرد و تاريک مثل سايهای سنگين افتاده بودند روی زندگیام. مدتی بود که لبخند ردپايی روی لبهايم نگذاشته بود.
به دوستم گفتم «باشه میآم» و سعی کردم خودم را راضی کنم «بالاخره بد نيست آدم هرازگاهی بره توی جمع هموطناش و شايد هم…»
شنبه شب، طبق قرار قبلی، دوستم را در ايستگاه مرکز شهر ملاقات کردم تا با هم سوار اتوبوس شويم. اتوبوس پر از ايرانی بود. نيم ساعت بعد وقتی به محل کنسرت که در مکانی دور از شهر بود رسيديم، سالن بزرگ کنسرت مملو از جمعيت بود. اگر يک آدم ديوانه، از نردبان يا چيزی شبيه آن بالا ميرفت و از نزديکای سقف سالن سوزن میانداخت، پائين نمیآمد. ۲-۳ هزار نفر ايرانی دور هم جمع شده بودند تا شبی را با رقص و شادی در کنار يکديگر بگذرانند.
من و دوستم بر خلاف ديگران که اکثرا همراه با اعضای خانواده به کنسرت آمده بودند و در گروههای بزرگ با هم نشسته بودند، تنها در گوشهای از سالن مستقر شديم.
پس از گذشت ساعتی چهرهی آشنای دختری سبزهرو توجهم را جلب کرد. با اشارهی چشم دختر را، که همراه دوستانش بود، به دوستم نشان دادم. برای دوستم تعريف کردم که دختر را قبلا چند بار در شهر ديده بودم. حدس زده بودم که ايرانی باشد. به نظر میآمد که او هم مثل من مدت زيادی را خارج از کشور گذرانده باشد.
ساعتی ديگر گذشت و من نه صدای موزيک را میشنيدم و نه به چيز ديگری توجه داشتم. همهی حواسم پيش دختر بود. دوستم که ميدانست پس از جدايی از نامزدم خيلی به من سخت گذشته بود بارها تشويقم کرد جلو بروم و با او حرف بزنم.
اما من گويی سر جايم ميخکوب شده بودم، نمیتوانستم تکان بخورم. با اين سن و سال و پس از اين همه آشنايی و دوستی با جنس مخالف، دوباره يک پسر بچهی ده ساله بودم. پاهايم همچون ماکارونی سست و لرزان شده بودند. و با ديدن موهای بلند و زيبای دختر که با تابی کم به روی شانههايش میريخت به جای خون گويی کوکاکولا در رگهايم جاری میشد.
بالاخره پس از مدتي، وقتی دختر با دوربينی در دست، کمی دورتر از دوستانش ايستاده و مشغول فيلمبرداری بود، فرصت را مناسب ديدم. نفس عميقی کشيدم، به خودم نهيب زدم «يادت باشه مردای کمجرات هيچوقت نميتونن زنهای خوشگل رو ببوسن». رفتم جلو و گفتم «سلام».
قلبم تندتند میزد. خوشحال بودم که صدای بلند موزيک و همهمهی جمعيت صدای قلبم را در خود خفه میکرد.
دو چشم آهو نگاهش را از چشمی دوربين برداشت و از زير کمان ابرو نظری به من انداخت. به بهانهی صدای بلند موزيک صدايم را کمی بالا بردم تا لرزشش را نشنود.
ـ من از سر شب تا حالا نتونستم چشمام رو از شما بردارم. برای همين گفتم بيام جلو سلام کنم.
بعد دستم را جلو بردم و خودم را معرفی کردم.
او هم دست راستش را از دوربين فيلمبرداری آزاد کرد و با لبخندی گفت «آزاده».
آنچه را که در چند دقيقهی بعد گفتم و شنيدم درست به ياد ندارم. به تازگی کتابی دربارهی زبان بدن خوانده بودم و با زير نظر داشتن تمام حرکات بدن و صورت آزاده اميدوار بودم بتوانم به درونش پی ببرم.
دست آخر برای اينکه مبادا جلو رفتنم و با او حرف زدنم از مرز جرات بگذرد و تبديل به جسارت شود، از او پرسيدم:
ـ میتونيم در يه فرصت ديگه يه جايی که اينقد شلوغ و پر سر و صدا نباشه همديگر رو ببينيم و قهوه ای بخوريم.
انتظار شنيدن هر جوابی را داشتم، مگر همان که شنيدم. اگر يک سيلی توی گوشم میزد يا میگفت شوهر يا نامزد دارد تعجب نمیکردم. اگر میگفت همجنسباز است و از مردها خوشش نمیآيد، اگر ميگفت مامور مخفی است و مشغول جمع کردن مدرک ميباشد اينقدر زبانم بند نمیآمد.
ـ من دو هفتهی ديگه برای هميشه برمیگردم ايران. دلم خيلی برای پدر و مادرم تنگ شده و حالا هم که کمی پير شدهن دلم میخواد پيش اونا باشم. دلم نمیخواد اينجا وابستگیای داشته باشم. چند لحظهای مات ماندم. ايران؟ نمیدانستم چه بگويم. شايد يک روز من هم بتوانم به ايران سفر کنم. ولی تا آنروز حتما مدت زيادی طول خواهد کشيد. خودم را جمع و جور کردم، برای آزاده آرزوی موفقيت کردم و به طرف دوستم برگشتم. حالا دوباره صدای موزيک به گوشم میرسيد. منصور ميخواند:
« يک روز میآم به جست و جوت…»
و من حالا دوباره در جستجوی عشق هستم…
13 Thursday Dec 2012
Posted Namdar Nasser, Persiska, Poesi, فارسی, نامدار ناصر
in… ديده ام
آب درياها را من سبز ديده ام
آبی آسمانها را خاکستری
و عشق را چنان سياه
که مگر انکارش
دميدن سپيده ی صبح محبت باشد
شاعران شعر شقايقها را
در ضيافت گوشت تن لاله ها ديده ام
نويسندگان راز عطرها را
گريزان بوی استفراغ خويش
در بازار عطارها
و روشنفکران را چنان تاريک انديش
که مگر خاموشي اشان
روزنه ای به نور باشد
زنان امروزی را
زير دامنهای کوتاهشان چادر به تن ديده ام
مردان مبارز را
با سبيلهای پر پشتشان عمامه به سر
و خيل پيشروان را چنان پسرو
که مگر نبودنشان
خلق را گامی به پيش باشد
مادران را مکنده ی پستان نوزادان خود ديده ام
پدران را در بستر فرزندان خويش
و انسانها را چنان نامردم
که مگر انقراض نسلشان
سال صفر بشريت باشد
سقوط خود را من
در بستر شاعره ای يائسه ديده ام
آرزوهای خود را
نقش آب رنگ نقاشه ای چند چهره
و قلب شعر خود را چنان ناپاک
که مگر به شعله های آتش شستنش تطهير باشد
12 Wednesday Dec 2012
Posted Översättning, Edith Södergran, Namdar Nasser, Persiska, Poesi, Svenska, نامدار ناصر, ادیت سودرگران
inمشعلهایم را در سراسر زمین خواهم افروخت
در باغهای شبانه
در کوههای آلپ٬ آنجا که هوا آمرزش است
در توندرا٬ آنجا که آسمان جنون است
آه ای مشعلهای من٬
بتابید بر چهرههای ترسیده٬ چهرههای گریان٬ چهرههای بینوا و گناهکار
خدایی مهربان دست به سوی شما دراز میکند:
بدون زیبایی٬ انسان لحظهای حتی نمیتواند زندگی کند
23 Tuesday Oct 2012
Posted Istanbul, Namdar Nasser, Noveller, Persiska, فارسی, نامدار ناصر, داستانهای استانبول
inآقای رفیعی گفت: دوتا اَکمَک «نون» بگیر. کره هم داره تموم میشه.
آقای رفیعی و دوتاپسراش، شهرام و شاهین، با فرزاد و فرشاد و من هم خرج شده بودیم. یه گاز سفری گرفته بودیم، دوتا قابلمه، چند تا لیوان و بشقاب و چند تا قاشق و چنگال. آقای رفیعی غذا درست میکرد و من هم چون مختصری ترکی یاد گرفته بودم، دستیار خریدش شده بودم.
داشتم از هتل میرفتم بیرون که مفید، مدیر روز هتل، سرش رو از رو کاغذاش بلند کرد و از پشت پیشخوان گفت: از کنسولگری انگلیس زنگ زدن، پیغام گذاشتن پس فردا ساعت 11 بری اونجا.
نمیدونم چطوری تا بقالی رفتم. روی زمین نبودم. با ابرها پرواز میکردم. بیاختیار تو صورت آدمهایی که تو پیاده رو از کنارم میگذشتن نگاه میکردم و لبخند میزدم.
با دو تا نون و یه قالب کره برگشتم هتل. از پلهها دویدم بالا تا طبقه سوم و در اتاق آقای رفیعی اینا رو باز کردم. چایی رو ریخته بودن تو لیوانا و همه منتظر نشسته بودن تا من برگردم.
فرزاد با اخم پرسید: چرا اینقد لفتش دادی. نیم ساعته اینجا علافیم تا صبحونه بخوریم.
نفسنفسزنان گفتم: از کنسولگری زنگ زدن. کارم درست شده. گفتن پس فردا برم اونجا.
آقای رفیعی سیب زمینیهایی رو که داشت برای ناهار پوست میکرد گذاشت تو ظرف، دستهاش رو پاک کرد و با آغوش باز اومد طرف من:
-به به، تبریک میگم. چقدر خوشحالم کردی پسرم. یه سور حسابی باید بدی.
شاهین پسر کوچک آقای رفیعی از جاش پرید و شروع کرد دست بندری زدن و خوندن:
– واویلا لیلی، دوستت داریم خیلی. واویلا لیلی، دوستت داریم خیلی. تو میری ما غمگین، مارم ببر با خود…
در عرض چند دقیقه خبر در هتل پیچید. پرویز و جواد، جناب سرهنگ و خانمش، دختر جناب سرهنگ و نامزدش، مادربزرگ همایون و خود همایون، آقای صفدری و خانمش و پسراش، همه و همه در طول روز وقتی من رو تو لابی دیدن اومدن جلو و آرزوی موفقیت کردن. فقط فرزاد و فرشاد بودن که اخماشون تو هم رفته بود.
طرفای عصر فرزاد و من رفتیم نشستیم پهلوی فرشاد بغل پنجرههای قدی لابی. فرشاد یه مدتی بود که هر روز عصر میشست اونجا. هوا داشت تاریک میشد و میوهفروشهای تو خیابون چراغ زنبوریشون رو روشن کرده بودن. هر روز همین موقعها یه دختر ترک میاومد و از جلو پنجره هتل رد میشد. گویا یه روزی نگاش گره خورده بود به نگاه فرشاد. از اون به بعد هر روز از پنجره به داخل هتل یه نگاهی مینداخت و به فرشاد لبخند میزد. فرشاد عاشق شده بود.
بهش میگفتیم: خوب پاشو یه کاری بکن. برو دنبالش باهاش حرف بزن.
فرشاد هر روز میگفت: فردا. فردا میرم.
فرزاد با طعنه از فرشاد پرسید: امروزم اومد؟ دیدیش؟
فرشاد با بیحوصلگی جواب داد: ولم کن.
بعد فرزاد در حالیکه از پنجره بیرون رو تماشا میکرد به من گفت: خوشحالم که میری از این جهنم راحت میشی، اما دلم برات تنگ میشه.
گفتم: کار شما هم بزودی راه میافته. شما هم همین روزا میرین آمریکا.
فرزاد چند لحظهای ساکت شد بعد یهو پا شد و رفت. بود.
فرشاد که ندیده بود تو چشای فرزاد اشک جمع شده بود، پرسید : اِه، این چرا رفت؟
و بعد ادامه داد: خوب حالا فکر میکنی چند وقت طول بکشه تا بری؟
گفتم: نمیدونم. دو سه هفته، حداکثر یه ماه.
فرشاد گفت: نریمان حتما اونجا حسابی کمکت میکنه تا جا بیفتی. کاش من هم یه برادر بزرگتر مثل برادر تو داشتم.
گفتم: پس فرزاد چی؟
فرشاد گفت: اون فقط به فکر شیکم و زیر شیکم خودشه.
فرشاد ادامه داد: تو که بری خرج ما هم زیادتر میشه. باید یه اتاق دونفره بگیریم.
گفتم: نگران نباش، یه جوری درست میشه.
فرشاد گفت: آره، ولی فرزاد که عین خیالش نیست. منام که باید حساب پولامون رو داشته باشم.
فردای اون روز رفتم یه جفت کفش نو خریدم. مدتی بود که تخت کفشم در اومده بود ولی بهش اهمیت نمیدادم. پول زیادی برام نمونده بود. با کفش پاره میتونستم راه برم ولی پول هتل و غذا رو نمیشد کاریش کرد. نریمان ماهی صد پوند میذاشت تو نامه و میفرستاد. اما گویا پستچی یا یه بابایی تو هتل بو برده بود و نامهها رو کش میرفت. الان دو بار میشد که پول دستم نرسیده بود.
فردای اون روز با کفشای نو راه افتادم به طرف «استیکلال جادهسی». ده دقیقه مونده به یازده از دروازه باغی که کنسولگری انگلیس توش بود وارد شدم و رفتم به طرف ساختمان ته باغ.
هفت ماه پیش با نریمان اومده بودیم اینجا. نریمان داستان از کوه اومدن من رو تعریف کرد و گفت میخوام ببرمش انگلیس پیش خودم. بعد مدارک اقامت و پروانه رستوران و حساب بانکیش رو نشون داد و گفت من همه مخارجش رو به عهده میگیرم.
کاردار سفارت پرسید: گذرنامه برادرت کجاست؟
نریمان گفت: اگه گذرنامه داشت که لازم نبود از کوه بیاد.
کاردار سفارت پرسید: خوب من از کجا بدونم که این برادر توئه؟
نریمان گفت: دلیلی نداره دروغ بگم.
کاردار گفت: من میبینم که شما دو نفر شبیه هستید ولی مقررات هم مقرراته.
اون روز بالاخره فرمهای چند صفحهای تقاضای پناهندگی رو پر کردیم. نریمان چند روز بعد برگشت انگلیس و من هم قرار شد با فرزاد و فرشاد، دو برادری که تو هتل باهاشون آشنا شده بودیم، یک اتاق سه نفره بگیریم تا خرجممون کمتر بشه.
نوبت من که شد رفتم جلوی شیشهای که مراجعهکنندگان رو از کارمندان جدا میکرد. خودم رو معرفی کردم.
کارمند با بداخلاقی پرسید: کارت چیه؟
گفتم: خواسته بودید امروز بیام اینجا.
کارمند مردی پنجاه و چند ساله بود. کت توئید، پیرهن آبی روشن و پاپیون سرمهای به تن داشت. بدون اینکه چیزی بپرسه پشتش رو کرد به من و رفت تو یه اتاق دیگه. بعد برگشت و یه دسته کاغذ منگنه شده رو از سوراخ زیر شیشه انداخت طرف من و گفت:
You are refused-«تقاضای تو رد شده».
بعد دوباره پشتش رو کرد و رفت.
همون جایی که وایساده بودم خشکم زد. انگار دوش آب سرد و آب جوش همزمان روی سرم وا شدن. دست دراز کردم و کاغذها رو برداشتم. چشمام تار میدیدن. از میون اشکهایی که هنوز سرازیر نشده بودن دیدم اسمی که رو تقاضانامه بود، اسم من نبود. نفسم دوباره بالا اومد. دنیا که جلو چشمم تاریک شده بود، دوباره روشن شد.
مرد کارمند رو صدا زدم. گفتم: این تقاضانامهی من نیست.
کارمند روش رو طرف من کرد و اومد جلو. تقاضانامه رو که من از زیر شیشه به طرفش سُر دادم برداشت،عینکش رو برد بالا روی سرش و یه نگاهی انداخت. بعد با بیحوصلگی گفت:
You are refused any way -«فرقی نمیکنه، تقاضای تو رد شده».
دوباره رفت تو اتاق بغلی و با یه دسته کاغذ تو دستش برگشت. تقاضانامه رو دوباره انداخت طرف من و رفت.
به تقاضانامه نگاه کردم. این بار اسم من روش بود.
وقتی برگشتم هتل، فرشاد تو لابی بود. حال من رو که دید پرسید:
– چی شده؟
گفتم: ردم کردن.
پرسید: چرا؟ مگه ممکنه.
گفتم: من هم نمیفهمم.
گفت: حالا خودت رو ناراحت نکن. درست میشه. بیا بشین یه دقیقه.
گفتم: نه، باید زنگ بزنم نریمان.
از همونجا تو لابی شماره رستوران نریمان رو گرفتم. یکی از کارکناش که ایرانی بود گفت نیستش ولی وقتی اومد بهش میگم زنگ زدی.
بعد رفتم بالا تو اتاق و روی تختم دراز شدم. میخواستم یه کاری بکنم ولی چه کاری؟ هیچ کاری از دستم بر نمیاومد. سرم درد میکرد و حالت تهوع داشتم. یادم افتاد که ناهار نخوردم.
آقای رفیعی اومد و سر زد. گفت: حتما اشتباهی شده. تو که برادرت مدتهاست اونجاس. درست میشه.
طرفای شب بود که نریمان زنگ زد. قبل از این که برسم تعریف کنم چی شده داد کشید سرم:
– چیه؟ چی شده دوباره زنگ میزنی؟ تا میآم برم یه دقیقه به کارام برسم فوری از رستوران زنگ میزنن که داداشت تلفن کرده…
گفتم: رفتم کنسولگری. ردم کردن.
گفت: ردت کردن که کردن. حالا میخوای من چی کار کنم؟
گفتم: هیچی. میخواستم بدونی. شاید بشه وکیل گرفت…
گفت: وکیل؟ فکر میکنی به این آسونیآس؟ حالا یه عالمه پول بدیم وکیل هم بگیریم، مگه یه وکیل چی کار میتونه بکنه. گفتن نه یعنی نه دیگه…
گوشی رو گذاشتم. انگار تاریکی پشت پنجره خودش رو انداخت رو همه وجود من. انگار همه صداها خاموش شدن. احساس کردم دیگه به هیچ جایی بند نیستم. احساس کردم دیگه در این دنیای بزرگ هیچ کسی رو ندارم. انگار من بودم و من. من بودم و من که بیشتر از بیست سال هم نداشتم. من بودم و یه خورده پول که ده پونزده روز دیگه ته میکشید. راه برگشتن که نداشتم و جایی هم برای رفتن نداشتم. همینجا تو ترکیه باید از عهدهی زندگی بر میاومدم. فکر کردم با اینکه اجازهی اقامت و کار ندارم باید یه جوری کار پیدا کنم تا پول درآرم. فکر کردم اگه مجبور شم باید شبا تو خیابون بخوابم. فکر کردم این نباید آخرش باشه. فکر کردم…
فردای اون شب وقتی از خواب بیدارشدم، فرزاد گفت:
– دیشب تا صبح تو خواب ناله کردی و با خودت حرف زدی.